ویروس نقص ایمنی انسانی (HIV) که عامل بیماری ایدز است، دارای دو نوع اصلی می‌باشد: HIV-1 و HIV-2.
• HIV-1: این نوع از ویروس، اولین نوع کشف شده‌ی HIV بود که حدود پنج سال پیش از کشف HIV-2، یعنی در سال ۱۹۸۱ میلادی، شناسایی شد.
• HIV-2: نوع HIV-2 در سال ۱۹۸۶ کشف گردید.
در حالی که HIV-2 برخی ویژگی‌های مشابه با HIV-1 را دارد، در عین حال تفاوت‌هایی نیز از نظر منشأ، ساختار ژنتیکی، پراکندگی جغرافیایی، شدت بیماری‌زایی (Virulence) و توانایی ایجاد بیماری (Pathogenicity) با HIV-1 دارد. همچنین، HIV-2 به برخی از داروهای ضد رتروویروسی کمتر پاسخ می دهد.
تفاوت‌های کلیدی بین HIV-1 و HIV-2:
• ساختار ژنتیکی: این دو نوع ویروس از نظر ژنتیکی با هم تفاوت دارند. HIV-2 تنها حدود 55 تا 60 درصد با HIV-1 شباهت ژنتیکی دارد.
• پراکندگی جغرافیایی: HIV-1 در سراسر جهان شیوع دارد، در حالی که HIV-2 عمدتاً به غرب آفریقا محدود می‌شود.
• شدت بیماری‌زایی: به نظر می‌رسد HIV-2 از نظر شدت بیماری‌زایی نسبت به HIV-1 ضعیف‌تر است و با سرعت کمتری باعث پیشرفت بیماری ایدز می‌شود.
• توانایی ایجاد بیماری: اگرچه هر دو نوع ویروس می‌توانند منجر به بیماری ایدز شوند، اما سرعت پیشرفت بیماری در HIV-2 کندتر است.
• پاسخ به دارو: برخی از داروهای ضد رتروویروسی که برای درمان HIV-1 مؤثر هستند، ممکن است در برابر HIV-2 کارایی کمتری داشته باشند.
منشاء ویروس
ویروس نقص ایمنی انسانی (HIV) نیز مانند بسیاری از بیماری‌های عفونی دیگر، از طریق یک فرآیند به نام بیماری مشترک انسان و دام به انسان منتقل شده است. بیماری مشترک انسان و دام، بیماری عفونی‌ای است که می‌تواند از حیوانات به انسان منتقل شود.
در حال حاضر، بیش از ۲۰۰ نوع بیماری مشترک انسان و دام شناخته شده وجود دارد که بخش قابل توجهی از بیماری‌های جدید و موجود در انسان را تشکیل می‌دهند.
هر دو نوع ویروس HIV به احتمال زیاد از حیوانات نشأت گرفته‌اند:
• HIV-2: مبدأ ویروس HIV-2 به احتمال زیاد نوعی میمون به نام منگش (Sohh Forest Mangabey) بوده است.
این انتقال احتمالا زمانی اتفاق افتاده است که ویروس‌های شبیه HIV در بدن حیوانات جهش یافته و به شکلی درآمده‌اند که قابلیت سرایت به انسان را پیدا کرده‌اند.
موانع ساخت واکسن برای HIV
یکی از موانع اصلی در ساخت واکسن برای ویروس نقص ایمنی انسانی (HIV)، تنوع ژنتیکی بسیار بالای این ویروس است. این بدان معناست که نه تنها دو نوع ژنتیکی متمایز از هم وجود دارد، بلکه زیرمجموعه‌های متعددی از هر نوع نیز دیده می‌شود. برخی از این زیرمجموعه‌ها، قدرت بیماری‌زایی (virulence) بیشتری داشته و یا در برابر داروهای ضد HIV مقاومت نشان می‌دهند. همین تنوع ژنتیکی بالا، ساخت یک واکسن مؤثر و همچنین درمان قطعی را به چالشی مداوم تبدیل کرده است.
دلایل پیچیدگی ساخت واکسن HIV
• پاسخ ایمنی پیچیده: سیستم ایمنی بدن در واکنش به عفونت HIV، طیف وسیعی از آنتی‌بادی‌ها را تولید می‌کند. با این حال، بسیاری از این آنتی‌بادی‌ها نمی‌توانند به طور مؤثر ویروس را خنثی کنند.
• پنهان شدن ویروس: ویروس HIV می‌تواند در سلول‌های خاصی از بدن پنهان شود و از سیستم ایمنی بدن فرار کند. این موضوع، ساخت واکسنی که بتواند از سلول‌های آلوده محافظت کند را پیچیده می‌کند.
با وجود اینکه ایجاد واکسن مؤثر برای HIV یک چالش علمی پیچیده است. با این حال، پیشرفت‌های اخیر در زمینه درک ویروسHIV و سیستم ایمنی بدن، نویدبخش دستیابی به این هدف در آینده است.
کارشناسان ما آماده پاسخگویی به سوالات شما می باشند.
گسترش HIV
از مجموع تخمین زده شده ۳۸ میلیون نفری که در سراسر جهان با HIV زندگی می‌کنند، تقریباً ۱ تا ۲ میلیون نفر HIV-2 دارند.
HIV به وسیله مایعات بدنی از جمله:
مایع منی، خون، ترشحات واژن، شیر مادر
از یک فرد دارای HIV به یک فرد سالم منتقل می‌شود.
روش‌های شایع انتقال شامل رابطه جنسی واژینال و آنال بدون استفاده از وسایل حفاظتی و استفاده مشترک از سوزن‌ها است.
در چند دهه گذشته، شیوع HIV-2 در برخی از کشورها کاهش یافته است، اما دلایل این کاهش هنوز مبهم است.
افزایش موارد ابتلا به هر دو نوع HIV
با وجود کاهش کلی موارد ابتلا به HIV-2، شاهد افزایش موارد عفونت دوگانه HIV نیز بوده‌ایم. در عفونت دوگانه، فرد به طور همزمان به هر دو نوع HIV-1 و HIV-2 آلوده می‌شود.
علت افزایش موارد عفونت دوگانه به طور کامل شناخته شده نیست، اما ممکن است به عوامل زیر مرتبط باشد:
• تشخیص ندادن اولیه HIV-2: آزمایش‌های اولیه HIV ممکن است همیشه HIV-2 را شناسایی نکنند. این موضوع می‌تواند منجر به عدم آگاهی فرد از ابتلا به HIV-2 و در نتیجه، رفتارهای پرخطر ادامه‌دار شود.
• رفتارهای پرخطر جنسی: هرگونه رفتار جنسی محافظت نشده با فرد آلوده به HIV، خطر ابتلا به هر دو نوع ویروس را افزایش می‌دهد.
با توجه به موارد گفته شده عفونت دوگانه می‌تواند مدیریت بیماری را پیچیده‌تر کند. افراد مبتلا به عفونت دوگانه ممکن است به داروهای بیشتری برای کنترل بیماری نیاز داشته باشند. ولی با وجود چالش‌های مرتبط با عفونت دوگانه، همچنان درمان‌های مؤثری برای افراد مبتلا به هر دو نوع HIV در دسترس است.
شدت و توانایی بیماری زایی HIV-2
HIV-2 در مقایسه با HIV-1 بیماری زایی کمتر و پیشرفت کندتری دارد.
دلایل خفیف بودن این نوع از ویروس به شرح زیر می باشد:
• کاهش کندتر تعداد سلول‌های CD4 :(Slower declines in the CD4 count) CD4 سلول‌های بخشی از سیستم ایمنی بدن هستند که توسط HIV مورد حمله قرار می‌گیرند. در افراد مبتلا به HIV-2، تعداد سلول‌های CD4 کندتر از افراد مبتلا به HIV-1 کاهش می‌یابد.
• کاهش مرگ و میر پایین‌تر (Lower mortality rate): به طور کلی، افراد مبتلا به HIV-2 نسبت به افراد مبتلا به HIV-1 طول عمر بیشتری دارند.
همچنین، HIV-2 نیز نسبت به HIV-1 دارای قابلیت انتقال جنسی کمتری است. در حالی که افراد مبتلا به HIV-2 می‌توانند به ایدز مبتلا شوند، اما نکته قابل توجه این است که تعداد بسیاری از آن‌ها در گروهی به نام افراد کنترل کننده برتر (Elite Controllers) قرار می‌گیرند. این افراد با وجود ابتلا به ویروس، علائم بیماری را تجربه نمی‌کنند و ویروس در بدن آن‌ها به طور قابل توجهی تکثیر نمی‌شود.
HIV-2 به عنوان الگویی برای درمان HIV
در سال‌های اخیر، توجه زیادی به زیرمجموعه‌ای از افراد آلوده به HIV-2 معطوف شده است. دلیل این توجه، کنترل بلندمدت بار ویروسی در افراد مبتلا به HIV-2 نسبت به HIV-1 است. این موضوع، دانشمندان را بر آن داشته است تا از HIV-2 به عنوان الگویی برای یافتن یک درمان کاربردی (functional cure) برای HIV استفاده کنند.
به عنوان مثال در حالی که HIV-1 به راحتی از مادر به کودک در دوران بارداری، زایمان و شیردهی قابل انتقال است، احتمال انتقال HIV-2 از مادر به کودک به مراتب کمتر است.
کارشناسان ما آماده پاسخگویی به سوالات شما در مورد HIV-2 می باشند.
تشخیص HIV-2
در حال حاضر، مراکز کنترل و پیشگیری از بیماری‌ها (CDC) توصیه می‌کند که آزمایشگاه‌ها باید آزمایش اولیه برای HIV را با استفاده از یک ایمونوآسی آنتی‌ژن/آنتی‌بادی ترکیبی که توانایی تشخیص آنتی‌بادی‌های HIV-1 و HIV-2 را دارد، با استفاده از کیت های تایید شده و معتبر انجام دهند.
چرا استفاده از این نوع آزمایش مهم است؟
• تشخیص همزمان HIV-1 و HIV-2: برخی از آزمایش‌های اولیه HIV، تنها قادر به تشخیص HIV-1 هستند و ممکن است موارد ابتلا به HIV-2 را شناسایی نکنند. استفاده از آزمایش ترکیبی آنتی‌ژن/آنتی‌بادی، اطمینان بیشتری در تشخیص هر دو نوع ویروس ایجاد می‌کند.
• اهمیت تشخیص زودهنگام: تشخیص زودهنگام HIV، صرف نظر از نوع ویروس، برای شروع درمان به موقع و پیشگیری از عوارض بعدی، بسیار مهم است.
مزایای آزمایش ترکیبی آنتی‌ژن/آنتی‌بادی:
• تشخیص زودهنگام عفونت
• شروع سریع درمان در صورت لزوم
توجه به این نکته ضروری است که در صورت مثبت شدن آزمایش اولیه، آزمایش‌های تأییدی بیشتری برای اطمینان از تشخیص انجام خواهد شد.
اگر در مورد آزمایش HIV یا وضعیت سلامتی خود سؤالی دارید، کارشناسان ما آماده پاسخگویی به شما می باشند.
متخصصین علاوه بر توصیه‌ی انجام آزمایش اولیه‌ی آنتی‌ژن/آنتی‌بادی ترکیبی برای تشخیص HIV-1 و HIV-2، استفاده از آزمایش آنتی‌ژن p24 ویروس HIV-1 را نیز برای موارد زیر پیشنهاد می کنند:
• تشخیص عفونت حاد HIV-1: آزمایش p24 می‌تواند در تشخیص عفونت حاد HIV-1 (مراحل اولیه‌ی ابتلا) که در آن بدن هنوز آنتی‌بادی‌های لازم برای شناسایی در آزمایش آنتی‌بادی را تولید نکرده است، مفید باشد.
چرا آزمایش p24 به عنوان یک آزمایش تکمیلی در نظر گرفته می‌شود؟
• تشخیص سریع‌تر عفونت حاد: آزمایش p24 می‌تواند ویروس را در خون، حتی قبل از تولید آنتی‌بادی، شناسایی کند و به تشخیص سریع‌تر عفونت حاد HIV-1 کمک کند.
توجه با این نکته ضروری است که آزمایش p24 به تنهایی برای تشخیص قطعی HIV استفاده نمی‌شود و معمولاً به عنوان یک آزمایش تکمیلی در کنار آزمایش آنتی‌بادی به کار می‌رود. ممکن است نتیجه آزمایش p24 مثبت کاذب باشد، به همین دلیل انجام آزمایش‌های تأییدی برای اطمینان از تشخیص ضروری است. در صورت ابتلا به عفونت حاد HIV، پزشک متخصص ممکن است هر دو آزمایش آنتی‌بادی و p24 را تجویز کند.
با همه‌ی این موارد، تشخیص زودهنگام HIV، صرف نظر از نوع ویروس، برای شروع درمان به موقع و پیشگیری از عوارض بعدی، بسیار مهم است.
در صورت داشتن هر گونه سوالی در مورد آزمایش HIV یا وضعیت سلامتی خود، می توانید با کارشناسان ما در ارتباط باشید.
تشخیص افتراقی HIV-1 و HIV-2 و اهمیت آن
همانطور که اشاره شد، متخصصین توصیه می کنند، آزمایش اولیه HIV با یک تست ترکیبی آنتی‌ژن/آنتی‌بادی انجام شود که قابلیت تشخیص هر دو نوع HIV-1 و HIV-2 را داشته باشد. اما این تنها بخش ماجرا نیست. در برخی موارد، نیاز به بررسی‌های بیشتر برای تشخیص افتراقی بین این دو نوع ویروس وجود دارد.
تشخیص افتراقی چیست؟
تشخیص افتراقی به معنای بررسی و تمایز بین بیماری‌های مختلف با علائم و نشانه‌های مشابه است. در مورد HIV، تشخیص افتراقی به این معنی است که پس از مثبت شدن آزمایش اولیه، لازم است مشخص شود فرد به کدام نوع ویروس، HIV-1 یا HIV-2، آلوده شده است.
چرا تشخیص افتراقی مهم است؟
• پیشرفت بیماری: به طور کلی، HIV-2 کندتر از HIV-1 پیشرفت می‌کند. تشخیص دقیق نوع ویروس، به پزشک در پیش‌بینی و مدیریت بهتر بیماری کمک می‌کند.
• مراقبت‌های بهداشتی: آگاهی از نوع ویروس در تصمیم‌گیری‌های مربوط به مراقبت‌های بهداشتی، مانند بارداری و شیردهی، حائز اهمیت است.
آزمایش‌های تکمیلی برای تشخیص افتراقی:
پس از مثبت شدن آزمایش اولیه، پزشک ممکن است آزمایش‌های دیگری را برای تعیین نوع ویروس تجویز کند، از جمله:
آزمایش‌های حساس به HIV-2، که این آزمایش‌ها به طور خاص برای تشخیص HIV-2 طراحی شده‌اند.
محدودیت‌های برخی آزمایش‌های HIV-1:
مهم است بدانید که برخی از آزمایش‌های رایج برای تشخیص HIV-1، مانند: Western blot و آزمایش‌های RNA و DNA ویروس HIV-1، به طور قابل اعتمادی قادر به تشخیص HIV-2 نیستند و ممکن است نتیجه‌ی آن‌ها منفی کاذب (false-negative) باشد.(یعنی فرد مبتلا است اما آزمایش آن را نشان نمی‌دهد.)
لازم به ذکر است که انجام آزمایش اولیه ترکیبی آنتی‌ژن/آنتی‌بادی برای تشخیص اولیه HIV و همچنین تشخیص افتراقی برای تعیین نوع ویروس، بسیار مهم است. این اقدامات اطمینان می‌دهند که فرد مبتلا، تشخیص دقیق و درمان مناسب دریافت می‌کند.
درمان ضد ویروسی HIV-2
اگر به HIV-2 مبتلا هستید، برای جلوگیری از پیشرفت بیماری و انتقال ویروس به دیگران، شروع زودهنگام درمان ضد ویروسی (ART) بسیار مهم است.
فواید درمان ضد ویروسی:
• تقویت سیستم ایمنی: با کاهش بار ویروسی، سیستم ایمنی بدن تقویت شده و قادر به عملکرد بهتر در برابر بیماری‌ها می‌شود.
• کاهش خطر ابتلا به بیماری‌های مرتبط با ایدز: درمان ضد ویروسی به طور قابل توجهی خطر ابتلا به بیماری‌های مرتبط با ایدز را کاهش می‌دهد.
• کاهش خطر انتقال ویروس به دیگران: مطالعات نشان داده‌اند که افرادی که در درمان ضد ویروسی موفق هستند و بار ویروسی آن‌ها به طور مداوم سرکوب شده است، به میزان قابل توجهی خطر انتقال ویروس HIV به شرکای جنسی خود را کاهش می‌دهند. (توجه داشته باشید که این موضوع به معنای عدم وجود کامل خطر انتقال نیست و همواره باید از روش‌های پیشگیری مؤثر مانند کاندوم استفاده شود.)
تشخیص زودهنگام و شروع به موقع درمان، کلید کنترل HIV-2 است. با رعایت توصیه‌های پزشک و مصرف منظم داروهای ضد ویروسی، می‌توانید کیفیت زندگی خود را بهبود بخشیده و از انتقال ویروس به دیگران جلوگیری کنید.
توجه با این نکات ضروری است که نوع و رژیم دارویی درمان ضد ویروسی برای HIV-2 توسط پزشک متخصص بر اساس شرایط فرد تعیین می‌شود. درمان ضد ویروسی یک درمان مادام العمر است و نیاز به مصرف منظم داروها دارد و پزشک شما می تواند در مدیریت عوارض جانبی احتمالی داروهای ضد ویروسی به شما کمک کند.
برای جلوگیری از پیشرفت بیماری و انتقال HIV-2 به دیگران، توصیه می‌شود که درمان ضد ویروسی همراه با شروع یا بلافاصله پس از تشخیص HIV-2 آغاز شود.
آزمایشات نشان داده است که برخی از داروهای ضد ویروسی HIV-1 برای درمان HIV-2 مناسب نیستند. درست است که بسیاری از داروهای ضد ویروسی که برای درمان HIV-1 استفاده می‌شوند، در افراد مبتلا به HIV-2 نیز مؤثر هستند، اما این موضوع در مورد همه داروها صادق نیست. این تمایز مهمی است که باید به آن توجه شود. متخصصین معتقدند که تفاوت‌های بیولوژیکی بین HIV-1 و HIV-2 دلیل این امر است. این تفاوت‌ها می‌توانند بر نحوه‌ی عملکرد این داروها بر کاهش بار ویروسی موثر باشند.
بنابراین از آنجایی که برخی از داروهای ضد ویروسی HIV-1 بر روی HIV-2 مؤثر نیستند، تشخیص درست نوع ویروس اهمیت اساسی دارد. پس از تشخیص، پزشک می‌تواند برنامه درمانی را با استفاده از داروهایی که به طور خاص برای HIV-2 مؤثر شناخته شده‌اند، تنظیم کند. این کار، بهترین نتیجه ممکن را برای بیمار تضمین می‌کند.
همانطور که اشاره شد، در مورد برخی از داروهای ضد ویروسی برای درمان HIV-2، ابهاماتی وجود دارد. در ادامه به بررسی وضعیت داروهای ذکر شده می‌پردازیم:
• مهارکننده‌های پروتئاز: تاثیرگذاری مهارکننده‌های پروتئاز در افراد مبتلا به HIV-2 متغیر است. در میان این دسته دارویی، لوپیناویر (lopinavir) و داروناویر (darunavir) بیشترین اثربخشی را نشان داده‌اند. با این حال، برای اطمینان از بهترین نتیجه‌ی درمانی، همچنان به تشخیص دقیق نوع ویروس و انتخاب داروی مناسب بر اساس آن نیاز است.
اگر به HIV-2 مبتلا هستید،در نظر داشته باشید که پزشک متخصص بر اساس نوع ویروس (HIV-1 یا HIV-2) و شرایط خاص شما، بهترین دارو یا ترکیبی از داروهای ضد ویروسی را برای درمان انتخاب می‌کند.
تحقیقات در زمینه درمان HIV-2 همچنان در حال انجام است و ممکن است در آینده داروهای جدیدی با کارایی بیشتر برای این نوع ویروس معرفی شوند.
همانطور که گفته شد، داروهای مهارکننده‌های غیر نوکلئوزیدی رونوشت معکوس ویروس (NNRTIs) در درمان HIV-2 تاثیری ندارند. با این حال، خط اول درمان HIV-2 شباهت‌هایی به درمان HIV-1 دارد و شامل ترکیب دو داروی مهارکننده نوکلئوزیدی رونوشت معکوس ویروس (NRTIs) با یک مهارکننده انتقالی رشته (INSTI) است.
عملکرد این 2 دارو به شرح زیر می باشد:
مهارکننده‌های انتقالی رشته (INSTIs): این داروها با توانایی ویروس برای ادغام شدن مواد ژنتیکی آن با DNA سلول میزبان مقابله کرده و مانع از برقراری عفونت توسط ویروس می‌شوند.
نمونه‌هایی از مهارکننده‌های انتقالی رشته (INSTI) که در خط اول درمان HIV-2 استفاده می‌شوند:
• Biktegravir
• Dolutegravir
• Elvitegravir
• Raltegravir
دلیل شباهت درمان HIV-1 و HIV-2:
این شباهت به دلیل نحوه‌ی عملکرد برخی از داروهای ضد ویروسی است. NRTIs و INSTIs بر روی فرآیندهای کلیدی تکثیر ویروس اثر می‌گذارند که در هر دو نوع HIV-1 و HIV-2 مشابه هستند.
در صورتی که بدن بیمار به داروهای خط اول (ترکیب دو NRTI با یک INSTI) پاسخ مناسبی نشان ندهد یا عوارض جانبی داروها برای بیمار قابل تحمل نباشد، پزشک ممکن است گزینه‌های جایگزین را برای درمان در نظر بگیرد. یکی از این گزینه‌های جایگزین به شرح زیر است:
• دو داروی مهارکننده نوکلئوزیدی رونوشت معکوس ویروس (NRTIs) به همراه یک مهارکننده پروتئاز تقویت شده (DARUNAVIR یا OPINAVIR):
o مهارکننده‌های نوکلئوزیدی رونوشت معکوس ویروس، همانند خط اول درمان، با مسدود کردن آنزیم رونوشت معکوس ویروس، از تکثیر آن جلوگیری می‌کنند.
o مهارکننده‌های پروتئاز مانع از تولید ذرات ویروس جدید HIV می‌شوند.
o در این روش درمانی، از داروهای DARUNAVIR یا OPINAVIR به عنوان مهارکننده پروتئاز تقویت‌شده استفاده می‌شود.
بررسی کردن سطح ویروس HIV-2 در بدن فرد مبتلا
افراد مبتلا به HIV-2 که تحت درمان ضد ویروسی هستند، باید به طور مرتب تحت بررسی و پایش قرار بگیرند تا سطوح ویروس HIV-2 آن‌ها اندازه‌گیری شود (مشابه کاری که برای افراد مبتلا به HIV-1 انجام می‌شود). این بررسی با استفاده از آزمایش خون انجام می‌شود و میزان دقیق ویروس HIV-2 را در خون بیمار نشان می‌دهد.
بررسی کردن وضعیت بیمار توسط پزشک بسیار مهم است و باید به صورت منظم انجام شود. واین امر به موارد زیر کمک می کند:
• تشخیص زودهنگام هرگونه نشانه‌ای از عدم موفقیت درمان. با تشخیص زودهنگام، پزشک می‌تواند در صورت لزوم، تغییراتی را در برنامه درمانی بیمار اعمال کند.
اگرچه در خط اول درمان HIV-1 و HIV-2،داروها کمی متفاوت استفاده می‌شود، اما بررسی کردن میزان ویروس برای سنجش پاسخ به درمان در هر دو مورد عفونت، امری حیاتی است.
میزان مرگ و میر افراد مبتلا به HIV-2 تحت درمان با داروهای ضد ویروسی
با وجود اینکه برخی از داروهای ضد ویروسی در درمان HIV-2 اثربخشی کمتری دارند، میزان مرگ و میر افراد مبتلا به HIV-2 که تحت درمان ضد ویروسی (ART) قرار دارند، تقریباً نصف نرخ مرگ و میر افراد مبتلا به HIV-1 تحت درمان مشابه است.
دلایل احتمالی پایین‌تر بودن میزان مرگ و میر در HIV-2:
• ویروس کمتر تهاجمی: بر این باورند که HIV-2 در مقایسه با HIV-1 ویروس کم‌تهاجمی‌تری است و منجر به عوارض جانبی خفیف‌تری می‌شود.
در نظر داشته باشید که تشخیص زودهنگام و شروع به موقع درمان ART برای دستیابی به بهترین نتایج ممکن و کاهش میزان مرگ و میر، هم برای HIV-1 و هم برای HIV-2، بسیار مهم است و حتی با میزان مرگ و میر پایین‌تر، HIV-2 همچنان یک بیماری جدی مادام العمر است که نیاز به مراقبت‌های پزشکی مداوم و پایبندی به درمان دارد.
کارشناسان ما آماده پاسخگویی به سوالات شما می باشند.
در پایان به شما توصیه می کنیم حتما تمام اطلاعات شخصی مرتبط با راه های احتمالی انتقال ویروس به خود را به پزشک یا مشاور مربوطه ارائه دهید. از جمله سابقه جنسی، استفاده مشترک از سوزن زیرا این موارد ممکن است جزء مهمی در تشخیص احتمالی باشند.
شما با دادن این اطلاعات در موارد زیر به پزشک خود کمک می کنید:
• تعریف بهتر از خطر ابتلا: اطلاع پزشک از راه های احتمالی انتقال ویروس به شما به او کمک می‌کند تا خطر ابتلای شما به HIV را بهتر ارزیابی کند. این به نوبه خود بر نحوه تفسیر نتایج آزمایش تأثیر می‌گذارد.
• ارائه مشاوره و مراقبت‌های حمایتی مناسب: با در نظر گرفتن عوامل خطر شما، پزشک می‌تواند مشاوره و مراقبت‌های حمایتی مناسب‌تری را در صورت لزوم به شما ارائه دهد.
راه های اصلی انتقال HIV/AIDS:
• استفاده مشترک از سوزن و سرنگ: این امر می‌تواند باعث انتقال ویروس از فرد آلوده به فرد دیگر شود.
• انتقال از مادر به فرزند: مادر مبتلا به HIV می‌تواند ویروس را در دوران بارداری، زایمان یا شیردهی به فرزند خود منتقل کند.
از نظر مجموعه ما شما کاملا درست می گویید، انجام هرگونه آزمایشی برای بیماری‌های جدی مانند HIV می‌تواند استرس‌زا و نگران‌کننده باشد، اما به یاد داشته باشید که در حال حاضر چندین گزینه درمانی مؤثر برای HIV وجود دارد که به افراد مبتلا به این ویروس اجازه می‌دهد تقریباً به همان اندازه افراد سالم عمر کنند.
برای اطلاع از راه های درمانی مربوط به HIV، کارشناسان ما در خدمت شما می باشند.
پیشرفت در درمان HIV:
در حالی که هنوز درمانی قطعی برای HIV به دست نیامده است، اما پیشرفت‌های قابل توجهی در زمینه درمان این ویروس صورت گرفته است. این پیشرفت‌ها شامل موارد زیر می باشد:
• درمان ضد ویروسی: با ترکیب چندین داروی ضد ویروسی، پزشکان می‌توانند به طور موثرتری ویروس HIV را کنترل کنند. درمان ART به افراد مبتلا به HIV این امکان را می‌دهد که زندگی طولانی و سالمی داشته باشند.
تحقیقات در حال انجام برای درمان قطعی HIV:
اگرچه هنوز درمانی قطعی برای HIV وجود ندارد، اما دانشمندان همچنان به دنبال راه‌های جدید برای درمان این بیماری هستند. برخی از زمینه‌های تحقیقاتی در حال انجام عبارتند از:
• استفاده از HIV-2 به عنوان الگو درمان: برخی از دانشمندان در حال بررسی این موضوع هستند که آیا می‌توان ازHIV-2، که ویروسی کم تهاجمی تر است، به عنوان الگویی برای توسعه درمان‌های جدید برای HIV-1 استفاده کرد.
در پایان لازم است این نکته را به خاطر داشته باشیم، در حالی که آزمایش HIV می‌تواند استرس‌زا باشد، اما تشخیص زودهنگام و شروع درمان می‌تواند به طور قابل توجهی بر کیفیت و طول عمر افراد مبتلا به HIV تأثیر بگذارد. با پیشرفت‌های اخیر در درمان، افراد مبتلا به HIV می‌توانند انتظار داشته باشند که عمری طولانی و سالم داشته باشند.
کارشناسان ما آماده پاسخگویی به سوالات شما می باشند.
