مراقبت های پوستی در بیماری آبله میمون

ویروس آبله میمون باعث ایجاد ضایعاتی بر روی بدن می‌شود. اگرچه این ضایعات می‌توانند در هر نقطه‌ای از بدن ظاهر شوند، بسیاری از افراد در شیوع فعلی دچار ضایعات در ناحیه آنوژنیتال (منطقه مقعد و تناسلی) شده‌اند، هرچند درگیری سایر نواحی از جمله صورت، اندام‌ها و مناطق مخاطی مانند دهان نیز گزارش شده است.
در حالی که تعداد ضایعات می‌تواند به طور وسیعی متغیر باشد، یک گزارش اخیر CDC نشان داد که بیشتر موارد در شیوع فعلی کمتر از 50 ضایعه دارند. به هر حال، ضایعات آبله میمون می‌توانند منجر به ایجاد اسکارهای آتروفیک (ناقص) و هایپرتروفیک (پرجمع) شوند.
برای افرادی که دچار ضایعات ناشی از عفونت آبله میمون شده‌اند، باید مراقبت‌های لازم برای اطمینان از بهبود مناسب ضایعات با حداقل اسکار انجام شود. هرچند داده‌ها در مورد بهبود ضایعات در عفونت‌های آبله میمون محدود است، اطلاعات مربوط به بهبود زخم‌ها به طور کلی و مراقبت از ضایعات پوستی مشابه در عفونت‌های دیگر می‌تواند به درک بهتر نحوه مراقبت از ضایعات آبله میمون و پیشگیری از ایجاد اسکار کمک کند.
ما در این مقاله سعی کردیم روش های مراقبت از پوست را در بیماری آبله میمون با شما به اشتراک بگذاریم تا کنترل تاول های پوستی بیماری ام پاکس و همچنین مراقبت و درمان این تاول ها را به صورتی که از انتقال بیماری جلوگیری کنیم، انجام دهیم.
کارشناسان ما در حد توان و تخصص خود آماده پاسخگویی به سوالات شما می باشند.

مراقبت های بهداشتی از تاول های بیماری آبله میمون

درمان ضایعات شدید آبله میمون

_ تشخیص تاول های آبله میمون
تشخیص دقیق ضایعات بسیار مهم است و باید با ارزیابی بیمار و عوامل خطر برای آبله میمون، شدت بیماری و عوارض آن شروع شود. عوامل خطر برای آبله میمون شامل سابقه تماس شناخته شده یا احتمالی، سفرهای مرتبط و رفتارهای جنسی (مانند رابطه جنسی مرتبط با مکان‌های تجاری، مهمانی‌های جنسی، رابطه جنسی گروهی، یا اشتغال در کارهای جنسی یا تجارت‌های جنسی)، سابقه عفونت‌های منتقل‌شونده از طریق رابطه جنسی، وضعیت مسکن، بیماری‌های مزمن و دیگر عوامل مرتبط است. عوامل خطر برای بیماری شدید ممکن است شامل عفونت HIV و سایر اشکال نقص ایمنی؛ درماتیت آتوپیک و سایر بیماری‌های پوستی لایه‌بردار؛ عوارضی شامل ورم یا تنگی؛ و عفونت‌های دستگاه تناسلی، مجرای ادرار یا ناحیه مقعدی هستند و ممکن است نیاز به مداخله‌های پزشکی داشته باشند. از آنجایی که عفونت‌های ثانویه و هم‌زمان با ضایعات آبله میمون ممکن است رخ دهند، تشخیص باید شامل شناسایی عفونت های فرصت طلب با استفاده از سواب‌های ضایعات، آزمایش‌های سرولوژی یا کشت‌های بافتی موجود باشند نیز باشد. هنگامی که عفونت ثانویه یا هم‌زمان تأیید شد، درمان مناسب این عفونت ها باید به همراه درمان‌های آبله میمون تجویز شود.
_ شستشوی زخم ها و تاول های بیماری ام پاکس
زخم‌ها باید با صابون ملایم و آب شسته شوند. مراقبت‌های معمول ممکن است شامل استفاده از یک حمام ضد میکروبی با طیف وسیع برای از بین بردن تجمع باکتری ها از روی سطوح سطحی پوست باشد؛ به عنوان یک گزینه مقرون به صرفه، می‌توان از محلول رقیق شده (0.25%) اسید استیک یا یک قاشق غذاخوری سرکه سفید معمولی مخلوط شده با یک لیوان آب شیر استفاده کرد. نیازی به مالش پوست نیست، زیرا این کار ممکن است آسیب ایجاد کند.
_ ایجاد محیط مرطوب برای بهبود زخم های ام پاکس
از آنجا که سلول های سطحی پوست در محیط مرطوب بهتر ترمیم می شوند، بیشتر زخم‌ها از استفاده از وازلین ساده و بدون رنگ به صورت موضعی بهره‌مند خواهند شد. برای افزایش سرعت بهبود تاول ها، باید از پانسمان‌های غیرچسبنده مسدودکننده یا گاز آغشته به وازلین استفاده شود.
_ محافظت از پوست سالم در حاشیه‌های تاول های آبله میمون
برای تاول های بزرگ یا بسیار ترشح‌کننده، پوست سالم در حاشیه‌های تاول ها می‌تواند با استفاده از یک لایه محافظ مانند وازلین یا پماد زینک اکسید، از ترشحات و آسیب محافظت شوند.
_ درمان ویژه برای پوست پیرامون مقعد
علاوه بر ایجاد یک محیط مرطوب برای بهبود زخم و محافظت از حاشیه‌های تاول ها، استفاده از پد بزرگسالان ممکن است مفید باشد اگر ترشح یا ترشحات بین تعویض پانسمان‌ها مشاهده شود.

نکات قابل توجه در درمان تاول های ام پاکس یا همان آبله میمون

کنترل عفونت‌ زخم ها و تاول های آبله میمون

عفونت هم‌زمان ضایعات آبله میمون با عوامل بیماری زا دیگر شایع است. علاوه بر این، هر زخم باز، فرسوده، یا به هر نحو زخم شده ممکن است پوست را در معرض عفونت‌های ثانویه قرار دهد. در شیوع کنونی آبله میمون، گزارش‌هایی از عوارضی مانند سلولیت، پارونیشیا، سپسیس و لنفانژیت به دلیل عفونت‌های هم‌زمان یا عفونت‌های ثانویه وجود داشته است. بررسی مناسب برای شناسایی عوامل بیماری زا دیگر به ویژه برای بیمارانی که با ضایعات وسیع، شدید یا مقاوم به درمان مراجعه می‌کنند، بسیار مهم است. بیماران با آبله میمون اغلب به سایر عفونت‌ها، از جمله عفونت‌های منتقله از طریق رابطه جنسی (مانند سیفلیس، کلامیدیا، گنوره و تریکومونیازیس)، ویروس هرپس سیمپلکس (HSV)، ویروس واریسلا زوستر (VZV)، ویروس سیتومگالوویروس، استافیلوکوکوس اورئوس از جمله MRSA، و گونه‌های مایکوپلاسما مبتلا می‌شوند. با توجه به شباهت ضایعات ناشی از HSV، VZV و ویروس آبله میمون، باید تفکیک این بیماری ها از یکدیگر بوسیله آزمایش ضایعات با PCR یا کشت صورت گیرد. در حالی که سواب گرفتن از ضایعات روش اصلی برای تشخیص عفونت آبله میمون است، پزشکان ممکن است در موارد شدید بافت‌برداری را برای شناسایی عوامل بیماری زا دیگر که ممکن است درگیر باشند، در نظر بگیرند.
افراد فعال از نظر جنسی باید برای HIV غربالگری شوند، که معمولاً غربالگری شناسایی سایر عفونت‌های منتقله از طریق رابطه جنسی، به ویژه سیفلیس را پشتیبانی می‌کند. غربالگری برای هپاتیت و ویروس‌های هرپس نیز ممکن است لازم باشد.
انتخاب آنتی‌بیوتیک باید بر اساس نتایج کشت یا آزمایش (در صورت در دسترس بودن)، عضو درگیر در بدن، عوامل خطر فردی بیمار، تاریخچه و الگوهای مقاومت آنتی بیوتیکی فرد باشد.

کارشناسان ما در حد توان و تخصص خود آماده پاسخگویی به سوالات شما می باشند.