آبله میمون در بارداری و شیردهی

ام پاکس در بارداری

اطلاعات در مورد عفونت ویروس آبله میمون (MPXV) در دوران بارداری محدود است. مشخص نیست که آیا افراد باردار بیشتر در معرض ابتلا به ام پاکس هستند یا آیا عفونت در دوران بارداری شدیدتر است. ویروس ام پاکس می‌تواند در دوران بارداری به جنین منتقل شود یا از طریق تماس نزدیک در حین و بعد از تولد به نوزاد انتقال یابد. نتایج نامطلوب بارداری، از جمله سقط خودبه‌خودی و مرگ داخل رحمی جنین، در موارد تأیید شده آبله میمون در دوران بارداری گزارش شده‌اند. همچنین زایمان زودرس و ابتلا به آبله میمون در نوزادان گزارش شده است. فراوانی و عوامل خطر برای شدت و نتایج نامطلوب بارداری ناشناخته هستند.
در مقایسه، آبله، که یک بیماری ناشی از ویروس ارتوپاکس مشابه (ویروس واریولا) است و در سال ۱۹۸۰ ریشه‌کن شد، علائم شدیدتری نسبت به آبله میمون دارد و با بیماری شدیدتر در دوران بارداری و خطر برای نتایج نامطلوب بارداری مرتبط است.

کارشناسان ما در حد توان و تخصص خود آماده پاسخگویی به سوالات شما می باشند.

علائم و نشانه‌های آبله میمون در بارداری

علائم و نشانه‌های عفونت ویروس آبله میمون (MPXV) در افراد باردار مشابه علائم و نشانه‌ها در افراد غیر باردار مبتلا به این ویروس است و شامل علائم اولیه (مانند تب، سردرد، لنفادنوپاتی، احساس ناخوشی، گلودرد و سرفه) و بروز بثورات پوستی می‌باشد.
در دوران بارداری، تشخیص علت تب ممکن است دشوار باشد و ممکن است تا زمانی که بثورات پوستی ظاهر شوند، از سایر عفونت‌ها مانند عفونت داخل آمنیوتیک قابل تفکیک نباشد. بثورات پوستی در فرد بارداری که عوامل خطر ابتلا به آبله میمون را دارد، باید از حساسیت های پوستی بارداری که به عنوان پلاک‌های کهیری خارش‌دار بارداری نیز شناخته می‌شود، تفکیک شود. علاوه بر این، ضایعات آبله میمون ممکن است شبیه ضایعات در سایر عفونت‌ها باشد. بیمارانی که بثورات پوستی آن‌ها در ابتدا با عفونت‌های شایع‌تر (مانند ویروس واریسلا زوستر یا عفونت‌های منتقله از راه جنسی) اشتباه گرفته می‌شود، باید با دقت برای تشخیص بثورات پوستی مخصوص آبله میمون بررسی شوند و آزمایش‌های تشخیصی در نظر گرفته شود، به ویژه اگر فرد عوامل خطر اپیدمیولوژیک برای عفونت MPXV داشته باشد. همزمانی عفونت MPXV با عفونت‌های منتقله از راه جنسی (STI) و HIV گزارش شده است و حضور یک عفونت جنسی نمی‌تواند آبله میمون را رد کند، بنابراین تایید آبله میمون با انجام آزمایش توصیه شده است. رویکرد یافتن موارد مشکوک به آبله میمون در بیماران باردار و غیر باردار مشابه است.

درمان آبله میمون در بارداری و شیردهی

در حالی که اکثر بزرگسالان غیر باردار مبتلا به عفونت ویروس آبله میمون (MPXV) بیماری خفیفی را تجربه می‌کنند و به طور خودبه‌خودی بهبود می‌یابند، افراد باردار، تازه زایمان کرده و شیرده باید در صورت نیاز اولویت درمان پزشکی داشته باشند. این امر به دلیل احتمال افزایش خطر بیماری شدید در دوران بارداری، خطر انتقال به جنین در دوران بارداری یا به نوزاد از طریق تماس نزدیک در حین و بعد از تولد، و خطر عفونت شدید در نوزادان است.
درمان برای آبله میمون باید در صورت نیاز به افرادی که باردار، تازه زایمان کرده یا شیرده هستند، ارائه شود. خطرات و مزایای درمان باید با استفاده از تصمیم‌گیری مشترک با بیمار مورد بحث قرار گیرد. نظارت دقیق بر بیماری شدید و عوارض بارداری بسیار مهم است. تصمیم برای درمان و نظارت بر فرد باردار به عنوان بیمار سرپایی یا بستری باید به صورت فردی و با مشورت پزشک متخصص انجام شود.

داروی آبله میمون: تکوویریمت(معروف به TPOXX یا ST-246) 

پس از مشاوره با پزشک، اگر درمان مورد نیاز باشد، تکوویریمت باید به عنوان اولین داروی ضد ویروسی برای افراد باردار، تازه زایمان کرده یا شیرده در نظر گرفته شود. تکوویریمت یک داروی ضد ویروسی است که توسط FDA برای درمان بیماری آبله انسانی ناشی از ویروس واریولا در بزرگسالان و کودکان تأیید شده است. با این حال، استفاده از آن برای عفونت‌های دیگر ویروس‌های ارتوپاکس، از جمله آبله میمون، توسط FDA تأیید نشده است. بنابراین، پزشک با توجه به پروتکل استفاده از این دارو اجازه استفاده از تکوویریمت برای درمان اولیه یا تجربی عفونت‌های ارتوپاکس ویروس غیر واریولا، از جمله آبله میمون، در بزرگسالان و کودکان در همه سنین را می‌دهد.
اطلاعات در مورد تأثیر تکوویریمت بر روند بیماری آبله میمون در جنین محدود به مطالعات حیوانی است. در این مطالعات که حیوانات مورد آزمایش تکوویریمت خوراکی را در سطوحی تقریباً 23 برابر دوز توصیه شده برای انسان دریافت کردند، هیچ اثر خاصی بر جنین مشاهده نشد. مشخص نیست که آیا درمان با تکوویریمت در دوران بارداری از ابتلا به آبله میمون مادرزادی جلوگیری می‌کند یا خیر.
هیچ داده‌ای در مورد تأثیر تکوویریمت بر تولید شیر، وجود این دارو در شیر انسان، یا تأثیر آن بر کودکان شیرخوار وجود ندارد؛ اطلاعات محدود به مطالعات حیوانی است. تکوویریمت در شیر حیواناتی که این دارو را به صورت خوراکی و در سطوحی تقریباً 23 برابر دوز توصیه شده برای انسان دریافت کرده بودند، حضور داشت. مشخص نیست که آیا سطوح تکوویریمت در شیر مادر به اندازه کافی برای درمان کودک شیرخوار مبتلا به آبله میمون است یا خیر. بنابراین، در صورت لزوم، کودکان شیرخوار مبتلا به آبله میمون باید به صورت مستقل درمان شوند.

ایمونوگلوبولین وکسینیا داخل وریدی (VIGIV)

مطالعات تولیدمثل در حیوانات با ایمونوگلوبولین وکسینیا داخل وریدی (VIGIV) انجام نشده است؛ بنابراین مشخص نیست که آیا VIGIV می‌تواند در صورت تجویز در دوران بارداری به جنین آسیب برساند یا بر باروری آینده تأثیر بگذارد. با این حال، ایمونوگلوبولین‌ها سال‌هاست که به طور گسترده در دوران بارداری استفاده می‌شوند، بدون اینکه اثرات منفی آشکاری بر تولیدمثل داشته باشند. خطرات و مزایای تجویز VIGIV باید برای هر بیمار به صورت جداگانه ارزیابی شود. مشخص نیست که آیا VIGIV در شیر انسان دفع می‌شود یا خیر. از آنجا که بسیاری از داروها در شیر انسان دفع می‌شوند، باید هنگام تجویز VIGIV به فردی که شیردهی می‌کند، احتیاط کرد.

واکسن‌ آبله میمون(JYNNEOS) در بارداری و شیردهی

JYNNEOS  یک واکسن ویروسی زنده و غیر قابل تکثیر است که توسط سازمان غذا و داروی آمریکا (FDA) برای پیشگیری از بیماری آبله و آبله میمون تایید شده است. این واکسن برای استفاده در افرادی است که در معرض خطر بالای ابتلا به آبله یا آبله میمون قرار دارند.
اطلاعات موجود در مورد استفاده از واکسن JYNNEOS در افراد باردار ناکافی است تا مشخص شود آیا خطرات مرتبط با واکسن در دوران بارداری وجود دارد یا خیر. مطالعات انجام شده در حیوانات نشان داده‌اند که واکسن JYNNEOS آسیبی به جنین در حال رشد وارد نمی‌کند.
اگرچه داده‌هایی برای افراد شیرده وجود ندارد، اما داده‌های حیوانی شواهدی از آسیب‌های تولیدمثلی نشان نمی‌دهند؛ شیردهی منع مصرفی برای دریافت واکسن JYNNEOS محسوب نمی‌شود. مشخص نیست که آیا واکسن JYNNEOS در شیر انسان دفع می‌شود یا خیر. اطلاعاتی برای ارزیابی تأثیر JYNNEOS بر تولید شیر یا ایمنی آن در نوزادان شیرخوار در دسترس نیست. با این حال، از آنجا که واکسن JYNNEOS قابلیت تکثیر ندارد، احتمالاً خطر انتقال به نوزادان شیرخوار را ندارد.

واکسیناسیون قبل از مواجهه با ویروس آبله میمون یا پروفیلاکسی پس از مواجهه با ویروس

واکسیناسیون قبل از مواجهه یا پروفیلاکسی پس از مواجهه، در صورت لزوم، باید به افرادی که باردار یا شیرده هستند، ارائه شود. خطرات و مزایای واکسیناسیون باید با استفاده از تصمیم‌گیری مشترک با بیمار مورد بحث قرار گیرد.

کارشناسان ما در حد توان و تخصص خود آماده پاسخگویی به سوالات شما می باشند.

تماس با نوزاد و شیردهی در صورت ابتلا به آبله میمون

مزایای تماس پوست به پوست و اقامت در یک اتاق برای شیردهی و فیزیولوژی نوزاد به خوبی شناخته شده است. با این حال، به دلیل خطر انتقال ویروس MPXV به نوزادان از طریق تماس نزدیک و احتمال بروز بیماری شدید در نوزادان، تماس مستقیم بین بیمار در حال انزوا برای آبله میمون و نوزاد او توصیه نمی‌شود.
جداسازی (مانند اتاق‌های جداگانه) بیمار مبتلا به آبله میمون از نوزاد بهترین راه برای جلوگیری از انتقال به نوزاد است. اقامت تمام‌وقت در کنار نوزاد در دوران عفونت بیمار توصیه نمی‌شود.
بیمار باید در مورد خطر انتقال و احتمال بروز بیماری شدید در نوزادان مشاوره دریافت کند. اگر بیمار تصمیم به برقراری تماس با نوزاد در دوران عفونت داشته باشد، باید اقدامات احتیاطی سختگیرانه‌ای انجام شود، از جمله:

مادران در حال قرنطینه به دلیل جدایی از نوزادان خود ممکن است استرس بیشتری را تجربه کنند و علائم افسردگی پس از زایمان ممکن است تشدید شود. پزشک و همراهان مادر باید از لحاظ روحی حمایت بیشتری از مادر و نوزاد انجام دهند.

شیردهی در زمان ابتلا به آبله میمون

شیر مادر بهترین منبع تغذیه برای بیشتر نوزادان است و محافظت در برابر بسیاری از بیماری‌ها را فراهم می‌کند. با این حال، با توجه به اینکه ویروس ام پاکس از طریق تماس نزدیک منتقل می‌شود و عفونت آبله میمون نوزادان ممکن است شدید باشد، شیردهی باید تا زمانی که معیارهای پایان قرنطینه برآورده شده باشد،یعنی تمام ضایعات بهبود یافته، زخم‌ها افتاده و لایه‌ای جدید از پوست سالم تشکیل شده باشد، به تعویق بیفتد.
مشخص نیست که آیا ویروس ام پاکس در شیر مادر وجود دارد یا خیر. شیر مادر که از بیمار علامت‌دار یا در حال قرنطینه استخراج شده باشد باید دور ریخته شود تا زمانی که مادر کاملا بهبود یافته باشد. برای جلوگیری از قرار دادن نوزاد در معرض ناخواسته ام پاکس، مادرانی که شیردهی می‌کنند باید با پزشک خود مشورت کنند تا تعیین کنند که آیا ضایعات آن‌ها بهبود یافته و آیا می‌توانند شیردهی مستقیم را از سر بگیرند یا شیر مادر استخراج شده را به نوزاد بدهند.

محدود کردن ملاقات مادران مبتلا به آبله میمون

ملاقات کنندگان از بیماران باردار یا پس از زایمان که مبتلا به آبله میمون هستند، باید به افرادی که برای مراقبت و رفاه بیمار ضروری هستند محدود شوند. استفاده از روش های جایگزین برای تعامل بیمار و بازدیدکننده، مانند برنامه‌های تماس ویدیویی، باید برای هر گونه حمایت عاطفی تشویق شود.
ملاقات کنندگان نباید هیچ تماس مستقیم با بیمار داشته باشند. ملاقات کنندگان باید درباره استفاده مناسب از تجهیزات حفاظتی شخصی به خوبی آگاه شوند. به ملاقات کنندگان باید دستور داده شود که تنها به اتاق بیمار مراجعه کنند و به مکان‌های دیگر در مرکز، از جمله بخش نوزادان، نروند.

کنترل عفونت بیماری ام پاکس در بارداران

روش‌های کنترل عفونت برای مراقبت از بیماران باردار مبتلا به آبله میمون همانند روش‌های مورد استفاده برای بیماران غیر باردار مبتلا به آبله میمون است. این شامل قرنطینه مناسب بیماران مبتلا به آبله میمون، آموزش پرسنل بهداشتی در واحدهای زایمان و نوزادان در مورد رعایت صحیح شیوه‌های کنترل عفونت و استفاده و مدیریت تجهیزات حفاظتی شخصی می باشد.
اگر یک بیمار باردار با آبله میمون تشخیص داده شود، تیم اطفال باید از این تشخیص مطلع شود تا ارزیابی نوزاد انجام شود.
نوزادانی که از والدین مبتلا به آبله میمون متولد می‌شوند باید در قرنطینه قرار بگیرند و پرسنل بهداشتی که از نوزادان متولد شده از والدین مبتلا به آبله میمون مراقبت می‌کنند، باید توصیه‌های مشخص شده برای پیشگیری و کنترل عفونت آبله میمون در محیط‌های بهداشتی را دنبال کنند.

کارشناسان ما در حد توان و تخصص خود آماده پاسخگویی به سوالات شما می باشند.